Gouden opaal sieraden 

Victoriaanse juwelen zijn er dikwijls mee bezet. Helaas kreeg de opaal een slechte naam dankzij de roman “Anne of Geierstein” door sir Walter Scott uit 1832 , waarin de hoofdpersoon om het leven kwam vanwege een opaal. Velen geloofden dit verhaal te letterlijk, waardoor de opaal uit de gratie raakte. Mede dankzij prins Albert, de echtgenoot van koningin Victoria, werd de opaal in ere hersteld, hoewel het bijgeloof hardnekkig bleef. Toen Victoria in 1901 overleed liet haar schoondochter, koningin Alexandra alle opalen uit haar schoonmoeder’s juwelen verwijderen en vervangen door andere kleurstenen. Hoewel de opaal een zekere plaats vervulde in Art Nouveau juwelen, duurde het tot ongeveer 1915 dat de opaal aan een echte nieuwe glorietijd begon. Dat werd veroorzaakt door de juwelier Percey Marks uit Sydney, die een juweel met opaal cadeau gaf aan koningin Mary. Dankzij haar werd de schoonheid van het mineraal herontdekt. De opaal kan alle kleuren van de regenboog hebben, maar de donkerste worden als de mooiste beschouwd. Omdat dat ook de meest kostbare zijn, worden soms schijfjes opaal verwerkt met een laagje zwarte onyx eronder en soms een laagje kristal erover, de zogenaamde “doubletten” en “tripletten”. Omdat opaal een amorf mineraal is, dat wil zeggen zonder kristalstructuur en in feite bestaat uit kleine bolletjes mineraal die met vocht zijn gevuld, is het niet ongebruikelijk om een opaal af en toe in een bakje water te leggen. De kleur kan dan aanmerkelijk verbeteren. In Australië worden opalen gefaseerd uit de grond gehaald om ze vanuit de koele aarde te laten wennen aan de hete buitenlucht. In een vitrine is het zelfs niet ondenkbaar dat een opaal knapt door de hitte van een spot. Voorzichtig dus met deze bijzondere en mysterieuze steen.