Zilveren snuifdozen zijn in Nederland in het midden van de 17e eeuw voor het eerst gemaakt. Overgekomen uit Spanje werd het gebruik van snuiftabak ook in ons land een gewoonte. Snuiftabak werd door zowel mannen als vrouwen gesnoven, maar ook kinderen snoven wel eens een beetje tabak! Men droeg de snuiftabak graag bij zich in een doosje en de gegoede burgerij en adelen in zilveren en gouden doosjes.
Naast de geheel zilveren en gouden snuifdozen zijn er ook snuifdozen gemaakt van schildpad, schelp, parelmoer, edelsteen in combinatie met zilver en zilver. Er zijn dozen waarop historische gebeurtenissen zijn afgebeeld en dozen met bijzondere gravures. De snuifdoos was een statussymbool, hoe mooier de doos hoe belangrijker zijn eigenaar. Men bood elkaar ook vaak een snuifje aan en toonde zo de eigen snuifdoos.
Er zijn twee soorten tabak die gesnoven kunnen worden: rapesnuif en stelensnuif. De tabak werd gedroogd en fijn gemalen en daarna vermengd met allerlei kruiden en olie zoals menthol, lavendel, rozenolie, muskaat, honing, ieder had zijn strikt geheime combinatie. Het snuiven van de tabak gaf een fris tintelend gevoel in de neusholtes en via het snuiven kwam de nicotine in het bloed.
Voor het nemen van een snuifje werd de snuifdoos met één hand vastgehouden terwijl men met de andere hand het deksel opende en een 'snuifje' tabak tussen twee vingers nam. Dit beetje snuiftabak werd in een neusgat gesnoven. Men bewaarde de snuiftabak thuis vaak in een grote Delfts blauwe aardewerken pot waar men dan kleine hoeveelheden ook kon halen om de zilveren snuifdoos te vullen.
In de 18e eeuw is het snuiven in alle lagen van de bevolking heel populair, bijna iedereen heeft een snuifdoos in zijn zak of tas. In het tweede kwart van de 19e eeuw neemt de populariteit af en verdwijnt het snuiven van tabak bijna helemaal.
