Gouden parel sieraden 

Er gaat een rijke historie schuil achter parels met vele verhalen die de ronde doen. Zo is er ook een waargebeurd verhaal met betrekking tot Cartier. Weet jij hoe Cartier in New York op de 5th Avenue een pand in het bezit heeft gekregen? Simpelweg door een 2rijig natuurlijk parelcollier te ruilen. Dat is de korte versie van het verhaal. De lange versie volgt nu. 

Alfred Cartier is de zoon van de grondlegger van het merk dat de eigen achternaam draagt. Alfred kwam in 1908 aan in New York na een lange tocht over zee te hebben gemaakt op The Oecanic. Hij vond de aankomst in de haven al een fantastische belevenis net als het verblijf. Zo schreef hij naar zijn familie dat New York een stad is die met geen enkele andere plek is te vergelijken. In die tijd dachten de Amerikanen al groots en daar had Alfred enorm veel bewondering voor. New York was de plek voor verovering op het gebied van juwelen. Het merk had al naam gemaakt in Frankrijk en in Londen was aan de Bond Street al een filiaal geopend. Nu was Amerika aan de beurt. Zoon Pierre kwam over om de activiteiten verder op te starten.

Cartier heeft de eerste vestiging in Amerika meer dan honderd jaar geleden geopend op 4 april 1909. Dat was nog in een salon aan de 712 Fifth Avenue op de vierde verdieping, maar wel op een miljonairstrekkende locatie. De winkel was al snel te klein. Pierre Cartier ging op zoek naar een groter en exclusief pand. Een zoektocht die maar liefst vier jaar in beslag nam. Hij had veel wensen of eigenlijk meer gezegd eisen. In 1916 zag hij eindelijk het pand dat het moest zijn. Zijn blik viel op een imposant gebouw op de hoek van de Fifth Avenue en 52nd Street. 

Het was alleen een tegenvaller dat het pand niet te koop stond. Het werd bewoond door Morton Freeman Plant en Maisie Manwaring die 30 jaar jonger was. Bovendien was het zijn tweede vrouw met wie hij minder dan een jaar na het overlijden van zijn echtgenote is getrouwd. Maisie stond in de volksmond bekend als barmeid en naar verluidt, heeft zij van haar man 8 miljoen dollar gekregen. Pierre Cartier had echter geluk. 

Maisie was dol op juwelen en werd op slag verliefd. Niet op Pierre, maar op een halsketting met 128 natuurlijke parels. Het liep zoals het liep en uiteindelijk kreeg Cartier het pand in het bezit in ruil voor een 2rijig parelcollier. Oh ja, voor de vorm is de koop nog gesloten met een extraatje van honderd dollar. Het parelcollier is overigens op een waarde geschat van 1 miljoen dollar. Het indrukwekkende gebouw op een waarde van 925.000 dollar. Een goede deal dus voor Maisie en voor Cartier die eindelijk kreeg waar hij naar op zoek was. 

De ruil werd definitief op 3 januari 1917 en er volgende een grondige verbouwing. Het gebouw was ingericht als woonhuis en omgetoverd tot exclusieve juwelierszaak. Er kwamen grote etalages op de plek van de ramen. De gevel kreeg een metamorfose met groen marmer. Na de grote verbouwing is in oktober 1917 de eerste echte exclusieve juwelierszaak van Cartier geopend. Tot op heden is Cartier in het pand gevestigd dat natuurlijk in de loop der jaren steeds aan de veranderende wensen is aangepast.

Er zijn zoveel interessante verhalen te vertellen over parels. Deze juwelen zijn door alle jaren van de geschiedenis heen bijzonder geweest. Wist je bijvoorbeeld dat Cleopatra ooit een weddenschap heeft gewonnen door een parel op een unieke manier te gebruiken? Cleopatra ging met Marcus Antonius een weddenschap aan. De weddenschap ging erom dat Cleopatra beweerde een diner te souperen dat qua waarde gelijk stond aan de waarde van een land. Ofwel tien miljoen sestertiën (geelkoperen munten). 

Antonius geloofde dat natuurlijk niet en ging daarom de weddenschap ook aan. De volgende dag was het al zover. Er kwam een uitgebreid diner, maar tijdens de tweede gang haalde Cleopatra de parel van haar oorbel. Voor haar op tafel stond een glas azijn en daar wierp zij de oorbel in. Het is niet duidelijk of de parel in het geheel in het glas kwam of eerst nog werd verpulverd. In elk geval leek de parel zich al snel op te lossen en dronk Cleopatra het glas in een teug leeg. Daarmee won zij de weddenschap en liet zij Antonius verbluft achter. 

Het is natuurlijk een prachtig verhaal van Cleopatra en Antonius, maar er zijn wetenschappers die aan deze legende twijfelen. De twijfel werd veroorzaakt door de vraag of het überhaupt wel mogelijk is dat een parel zo snel in azijn oplost. Er zijn echter ook wetenschappers die niet aan het legendarische verhaal twijfelen. Prudence Jones is daar een voorbeeld van. Hij heeft in het blad Classical World zijn gedachten uiteengezet. In elk geval stelt Jones dat Cleopatra heel goed wist waar zij mee bezig was.

Zij is waarschijnlijk bekend geweest met chemische processen, want zij wist ook hoe giffen en medicijnen werkten. De veronderstelling is dan ook dat men in de oudheid al veel kennis had van de toepassing van praktische chemie. Het is bijvoorbeeld ook bekend dat de oude Romeinen om zich te beschermen tegen parasieten gebruikmaakten van meststoffen en giffen. Het is dus heel goed mogelijk dat de kennis aanwezig was om te bepalen dat een parel zich oplost in azijn. 

Jones heeft het zelf ook uitgetest. Hij gooide simpelweg een parel in een kopje azijn. De reactie verliep echter zeer traag en het duurde meer dan 24 uur voordat de parel was opgelost. Zolang hebben Cleopatra en Antonius vast niet gewacht tijdens het diner. Jones probeerde het nog een keer, maar kookte de azijn eerst. Bovendien verpulverde hij de parel en dat werkte een stuk sneller. Het duurde maar tien minuten voordat de parel was verdwenen. Wat nu waar is of niet, Cleopatra heeft met haar eigenzinnig gebruik van de parel de weddenschap gewonnen.